“ One of the leading "youngbloods" of blues, bringing a refreshing yet classic face to the music... “

Ivy Ford is een (nu 27-jarige) veelzijdige, jonge getalenteerde, artieste/multi-instrumentaliste (piano, sax, bas, drums, gitaar) uit Waukegan, Illinois, die van het zingen van blues een, kunst maakt die mensen die luisteren verbindt. Of ze dit nu doet terwijl ze een volledige band leidt of het solo een serenade is voor een klein publiek, Ivy Ford’s energie is magisch.

Ivy Ford startte in 2015 haar carrière met openen voor Buddy Guy. Sindsdien speelde ze al op vele podia, debuteerde ze in 2016 met ‘Simply Solo’ (een album met enkel originele songs, dat ze zelf geproducet had), was ze in 2018 twee keer Blues Blast Music Award Nominee én, haalde ze finale tijdens de IBC 2019 in Memphis, TN. Ivy Ford behoort tot de volgende generatie blues, roots en soulmuziek. Is Ivy niet bezig met haar eigen blues ding, dan is ze bassiste van de Chicago Blues Hall of Fame Inductee, de legendarische gitarist J.B. Ritchie.

“This is a tribute to the musical legends joined to the infamous and tragic “twenty seven club”; lost too soon. Ivy Ford embarks to pay homage writing her own subject matter influenced from these greats as she approaches herself twenty seven…”

De “27 club” of: “Forever 27” is de benaming voor een onbepaalde groep van beroemde muzikanten die overleden op 27-jarige leeftijd. Er bestaat geen strikte afbakening over wie wel en wie niet bij de 27 club horen.

Er werd voor het eerst over gepraat toen rond 1970 in korte tijd de 27-jarigen Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin en Jim Morrison overleden. Het idee dat deze personen gezamenlijk een club vormen, ontstond echter pas in 1994, na het overlijden van Kurt Cobain van Nirvana. In de regel zijn de leden van de Club van 27 “invloedrijke musici met een levensstijl gekenmerkt door overmatig drugs- en alcoholgebruik”. Met terugwerkende kracht wordt bluesgitarist Robert Johnson (1911-1938) ook wel tot de oorspronkelijke 27 club gerekend. Andere musici met een losbandige levensstijl die op 27-jarige leeftijd stierven, zijn o.a. Alan Wilson (Canned Heat), Ron “Pigpen” McKernan (Grateful Dead), David Alexander, Mia Zapata, Kristen Pfaff en Richey James Edwards. In 2011 overleed zangeres Amy Winehouse.

‘Harvesting My Roots’ was vorig jaar het derde studio album van Ivy Ford. Ze bracht dit jaar -op de dag van haar 27ste verjaardag!- de opvolger ‘Club 27’ uit. Ook nu weer nam ze enkel originele nummers op en was ze zelf de producer. Ze werd gebackt door bassist Willie Rauch en drummer Dave Axen, terwijl ze zelf akoestische gitaar, keys en sax toevoegt.

Ivy Ford steekt het niet onder stoelen of banken wie haar invloeden zijn. “Keep On Blues”, een eerbetoon aan de legendarische Robert Johnson, opent met enkele maten van zijn "Crossroads". Ivy voegt hieraan op slide gitaar met verve haar eigen Delta blues toe. De opener is al geweldig. Het volgende nummer, “Mama Didn't Raise No Fool” klinkt gepassioneerd à la Amy Winehouse (1983-2011) met op gitaar Jimi Hendrix (1942-1970). Haar orgelsolo zit qua contrast goed.Het funky “Black Sheep” is nog meer lofbetoon aan Jimi. Ivy’s aanstekelige gitaarlicks en haar unieke “slordige” zang maken het nummer. “Little Miss Little One” schreef ze in de stijl van Janis Joplin (1943-1970), speciaal voor haar dochter Vivian. Het doet je, willen of niet, denken aan het Kris Kristofferson-compositie “Me and Bobbie McGhee”. In “Ready 2 Die” is de tektst die Ivy schreef erg duidelijk: “I’m not ready to die...”. Het uptempo nummer valt verder up met zijn coole stuwende beat en aanstekelige groove. Ook de laatste akkoorden klinken heel herkenbaar.

Het nummer zes op de tracklist (in hoofdletters) “FINE” werd geïnspireerd door culticoon Kurt Cobain (1967-1994). Het nummer klinkt zwaar, in mineur en dissonant, maar zonder daarbij aan scherpte te missen en aan te spreken. De donkere wolkhing er maar even, want “Love In This World” klinkt opgewekt en vrolijk en Ivy’s solo is “klein maar fijn”. Mis daarna de intro van “Believe What You Heard” niet. Dave Axen verwent ons met een korte drum riff, waarna Ivy overneemt met een soort van Winehouse rumba-groove en ditto zang, waarin passie zeker niet ontbreekt. De solo doet ze hier op sax.Ook “When I Met You” klinkt ook als door Winehouse geïnspireerd. Het is een stemmige en dromerige ballade, een liefdeslied. ‘Club 27’ eindigt met een gekende “oneliner”, de “Sky's the Limit”. Dit funky en cool nummer met knap gitaar- en orgelwerk laat je achter met een “feel good” gevoel waarmee je de rest van de dag feilloos aankan.

Ivy Ford brengt, het klinkt “an sich” wat dubbelzinnig -uitgebracht op de dag dat ze zelf zevenentwintig werd- met ‘Club 27’ hulde aan artiesten die haar muzikaal beïnvloed hebben. De nummers die Ivy hiervoor schreef zetten deze grote artiesten opnieuw op hun voetstuk en laten horen, wat voor een uniek talent deze jonge dame nu al etaleert. Happy b-day Ivy!!

“ Ivy Ford brings -it may sound a bit “double”- the day she turned twenty seven herself, with ‘Club 27’ a tribute to artists who influence her musically. The songs that Ivy wrote for this album put these great artists back on their pedestal and, show what an unique talent this young lady is already displaying. Happy b-day Ivy !! “ (ESC for Rootstime.be)

Eric Schuurmans

Album track list: 01. Keep On Blues - 02. Mama Didn't Raise No Fool - 03. Black Sheep – 04. Little Miss Little One- 05 Ready 2 Die - 06. Fine - 07. Love In This World - 08. Believe What You Heard - 09. When I Met You – 10 Sky's The Limit / Words/music © 2020 by: Ivy Ford - Produced by: Ivy Ford

Album line-up: Ivy Ford: vocs, guitar, keys, sax / Dave Axen: drums / Willie Rauch: bass

Discography Ivy Ford: Club 27 [2020] | Happy Hollidays (EP,4#) [2019] | Harvesting My Roots [2019] | Time to Shine [2018] | NYE 2018 - Live at Mickey Finn’s, Libertyville, IL [2018] | Live NYE 2016 @ Mickey Finn’s Brewery, by The Evy Ford Band [2016] | Simply Solo [2016] |